NEDERLAND IS EEN LUCHTBEL GEWORDEN.

Een recessie gaat in regel hand in hand met verval. We worden dan niet alleen letterlijk armer, maar ook figuurlijk. Minder fysieke en geestelijke welvaart.
1 Uitzondering.
Er is slechts één branche, die zich aan die bijna natuurwet weet te ontworstelen en dat is entertainment.  Als een opgevoerde kleibint, als een gedrogeerde knol schoten er in de hoogtijdagen tegelijk met de bomen, die richting hemel leken te koersen, allerlei scheuten uit die moederknol, die onvermijdelijk steeds fragieler werden. Steeds slechter van kwaliteit. Steeds minder bloemdragend. Teveel kunstmest put nu eenmaal de moederknol eerder uit. Zoals de vrouw, die het haar roeping heeft gemaakt elke 12 maanden een nakomeling te produceren de kans op miskramen ziet vergroten. Natuurwet. Voor entertainment geldt, dat ze er in is geslaagd om zelfs in tijden van hoogconjunctuur steeds slechter te worden. U wilt wat voorbeelden? Dat kan.
– kijk eens naar de kwaliteit van muziek
– beschouw eens de kwaliteit van amusement
– weeg eens het gewicht van de literatuur
– beoordeel eens de kwaliteit van de sport
over de laatste 15 jaar in Nederland. Objectiviteit is dan wel vereist, want stel die vragen aan:
– fans van Meeuwis e.d. en men zal van fantastische muziek spreken
– liefhebbers van bijvoorbeeld Linda en men zal haar de  “koningin van het TV-amusement” noemen;
– de harde kern van Ajax, Feijenoord en PSV en men zal “goden” zeggen;
– Kluun-lezers en het antwoord zal zijn “geweldige schrijver”.
De werkelijkheid, alweer objectief gemeten en uitgaande van kwaliteitscriteria, die nog niet eens zo lang geleden als de alom geaccepteerde standaard golden, is echter geheel anders. Weinig van wat de afgelopen 15-20 jaar op gebied van  entertainment is geschapen en over ons uitgestort voldoet aan die heel normale standaard. Wat ook niet echt vreemd is, want entertainment [voordat iemand gaat protesteren: boeken zijn ook voor 99% entertainment geworden] is simpelweg een wegwerpartikel geworden. Het beklijft niet en wordt dat ook niet meer geacht te doen. Hoe komt het dan dat de gemiddelde entertainmentvreter over het algemeen tevreden is of dat in ieder geval lijkt te zijn? Ook hier is het antwoord vrij simpel te geven. Wat “wij” graag willen geloven willen we ook graag horen en lezen. Wat men wil dat we horen en lezen wordt er ook ingenageld en ingebeukt. En daar zijn massale hordes spindokters voor opgeleid. En bij elkaar gestopt in die enorme artificial world, die media heet. Als de media zeggen “naar Ziggo Dome” , we spurten er heen want daar treedt een aan bont en poedels gehecht homootje op. En zijn vriendjes komen ook. Als de media Iron Man 3 tot de inmiddels 30e film van het jaar verklaren zijn alle lijnen bij Pathé overbelast. Als de media …… enfin, ik kan nog uren doorgaan zo. Maar dat bespaar ik jullie en vooral mezelf. En tja, als je naar Joling c.s., Iron Man 3 of Sister Act toegaat dan moet je dat uiteraard wel geweldig vinden. Omdat iedereen dat nu eenmaal doet. En omdat de media het ook zeggen.
LUCHTFIETSEN.
Als Bouke Mollema tot potentieel rondewinnaar wordt gebombardeerd is hij dat ook voor ons. Waarmee we bij de sport zijn aangeland en ook daar wil ik het graag nog even over hebben.
Neem tennis. Nederland is als tennisland in vergelijking tot de tijden van vroeger [de Kraai, Schalken, die onderligger van Fatima wiens naam ik steeds vergeet, ene Raymond geloof ik, ] heel diep gezonken. Melbourne, Roland Garros, Wimbledon en inmiddels ook US Open zijn de steevaste begraafplaats voor Neerlands tennistop geworden. Voor aanvang van zulke toernooien staan bij wijze van spreken de zerken voor Haase, de Bakker, Sijsling, Rus, Bertens al klaar.
“Effe inslaan” zeggen de echte tennissers tegen elkaar als ze tegen onze toppers moeten spelen. En toch wordt er, vooral op de radio dit jaar, aandacht aan die krassers van ons geschonken als waren zij topfavorieten. De enige manier om Nederland als topsportland nog op de kaart te zetten is media-aandacht. Bij deTour liep een hele kolonne aan “sfeermomentenproevers” rond. Op het WK Atletiek [nog zo’n sport waar Nederland totaal niet meetelt, de fraaie bronzen medaille van het tot even sterretje gemaakte meisje Schippers ten spijt] liep er weer zo’n “sfeersnuiverskudde”.
Nee dan hockey. Ineens speerpunt voor “sport- en blubberzender RTL7”; er werden Jack van Gelder’s en Ruud Gullit’s van het hockey bij gesleept, die net zo ongelooflijk [stom] konden zwammen als hun vakgenoten. En uiteraard allemaal 200% positief, want Nederland was “echt heel sterk”. Tot de huppelkutjes en de schwanzzwaaiers werden uitgeschakeld. Ook heel positief allemaal, want daar kon tenslotte van worden geleerd?
En tenslotte [ ik begin bijna de slappe lach te krijgen, terwijl ik het namaak-Nederland met zijn namaakmensen schets] sport no. 1: voetbal.
Entertainment wat zijn gelijke [dankzij de media] niet heeft. En wat het hoofd recht moet houden  in de wetenschap, dat:
– Utrecht en  Vitesse vrijwel direct uit de Europa League werden geknikkerd;
– Feijenoord een grote kans loopt hetzelfde te overkomen
– Ajax zelf al niet meer rekent op overleven van de groepsfase in het elitebal wat Champions League heet, ongeacht de uitkomst van de loting later vandaag
– AZ kan [voorlopig] de enige positieve uitzondering in het gezelschap worden
– het jongensclubje van Cocu, zeker niet van [naar Nederlandse maatstaven] talent gespeend [vergeleken met campingelftallen als NEC, NAC, RKC, ADO en nog een paar meer is PSV een absolute topper], werd ondanks het geraaskal van analisten als Aad de Mos, Derksen, Mulder…… verrek, ook nu kan ik uren doorgaan met noemen van namen……moeiteloos door AC Milan terzijde geschoven.
Kijk om je heen en zie wat er over is. Nada, niets en toch, niet alleen vooruitlopend op de wedstrijden maar nog steeds, wordt er gezwamd over dat Nederlandse voetbal alsof het één van de pijlers is onder niet alleen de internationale voetbalwereld maar ook onder ons langzamerhand echt armoedige bestaan.
DOORPRIKKEN
Nederland is namaak, fake geworden. We weigeren, daartoe aangemoedigd door pseudo-marketeers als politici [geen vrees, verder zeg ik niks over de Rutte’s van  ons], analisten, journalisten, artiesten, TV-sterren en al de andere soorten “mannetjes” en “vrouwtjes”, die zich een status aan hebben gemeten, die op niets anders gebaseerd is dan onze onbenulligheid en het onvermogen “real life” nog van fake te onderscheiden, die luchtbel door te prikken.
We laten ons leven in de zoveelste luchtbel, die men voor ons heeft geblazen. Je moet er toch niet aan denken wat er met al die mensen gebeurt als ook deze luchtbel onvermijdelijk en onstopbaar klapt.

VINDINGRIJKHEID

Even een aantal voorbeeldjes in het genre “licht en luchtig hersenwerk en vermaak”.

1. Uw voetbalvereniging heeft het moeilijk. Maar net als de echt grote jongens in Madrid en Barcelona ziet de voorzitter in, dat de hoge lidmaatschapskosten een sta in de weg kunnen zijn voor zijn herverkiezing. Dus verlaagt hij die een klein beetje en kondigt aan, dat de kosten omlaag moeten gaan; er worden voortaan goedkopere ballen van iets mindere kwaliteit door de club ingekocht.
Na herverkozen te zijn komt die voorzitter met een maatregel, die inhoudt, dat er een “ballenbijdrage”wordt ingevoerd, te betalen door de leden. Want door er mee te voetballen slijten die ballen namelijk.

2. Uw schaakclub heeft ook al zo’n op herverkiezing jagend bestuur. Ook hier geen verhoging van de contributie. De leden krijgen zelfs de mogelijkheid om gratis schaakliteratuur te lenen om het niveau te verhogen. Wel wordt tevens besloten in het kader van terugdringing van de kosten, dat niet langer op fraaie houten borden wordt gespeeld. De houten borden worden vervangen door kartonnen.
U raadt het zeker al? Na herverkiezing komt dat bestuur al snel met een maatregel die de leden verplicht een bijdrage te betalen [“bordentaks”]; gebleken is namelijk,dat die kartonnen borden erg te lijden hebben onder gemorste koffie en thee.

Van fictie naar werkelijkheid lijkt soms een grote stap, maar is het lang niet altijd.
Het kabinet staat voor een bezuiniging van 100 miljoen op de Publieke Omroep. Er zijn burgers [ik ben er zo één], die daarin een duidelijke eerste aanzet zien om de “baggermolen”, waaruit minimaal 80% van de PO-pogramma’s tegenwoordig komen [loop gewoon eens de programmering van een week PO1 t/m PO3 door] qua productie naar beneden  bij te stellen.
Maar opstelling van zo’n voorzitter in de voorbeelden hierboven kennen we uiteraard ook vanuit het politieke veld. De Volkskrant vanmorgen:
“De bezuinigingen bij de publieke omroep moeten verzacht worden door de kabelbedrijven en andere aanbieders van televisiepaketten een heffing op te leggen. Coalitiepartij PvdA zoekt steun bij de oppositiepartijen voor zo’n ‘tv-taks”.

Nu gaat het niet om bedragen als waarmee men gebruikelijk goochelt, maar een beetje zielig en onsmakelijk blijft het wel natuurlijk.
Want als die “taks” er komt wordt die uiteraard onmiddellijk doorberekend aan u en mij. Dat zit er dik in!
En waar ik op de maandelijkse rekening van mijn provider al niets merk van de zogenaamde bezuiniging van 100 miljoen op die baggerschuit, draait het er gewoon op uit, dat die “taks” wel degelijk op die rekening komt te staan.
Die PvdA toch: haar inventiviteit kent nauwelijks grenzen, net als de bagger uit die baggerschuit die kent …. als het om stank gaat.

HET SPORTJAAR 2013

Ik ben eigenlijk wel benieuwd hoeveel kijkers hét interview vannacht heeft getrokken. Want dan zou ik tegen hen kunnen zeggen, dat ze zich de ontberingen hadden kunnen besparen.
Elk zichzelf respecterend programma besteedde er vanavond namelijk aandacht aan. Ik zapte tussen het snooker en voetbal door naar Matthijs en die had het er al weer over. Derde dag op rij als ik het goed heb.
Ik tikte even Nieuwsuur aan en ook daar zat een gezelschap diepgaand te duiden en te analyseren. Een snelle blik bij Wauw en Pitteman leverde ook al een identieke ervaring op.
En Armstrong maar in zijn handen wrijven, want alleen al de beelden van interview 1 zijn over de toonbank gegaan alsof het een I-phone betrof. En dan moet interview 2, waarin de man echt gaat huilen [primeur van  Matthijs] nog komen.
Natuurlijk kan ik het niet laten al die naievelingen, die tot een paar dagen geleden nog geloofden in Armstrongs onschuld een onschuldig-smalende glimlach te schenken. Heer Armstrong, zo staat meer dan ooit vast voor ondergetekende,  is gewoon de Amerikaanse rasboef voor wie alles draaide om 2 dingen: sloten geld verdienen en zijn enorme ego nog veel verder oppompen. The Boss [als ik Springsteen was klaagde ik Armstrong aan voor bezoedeling van zijn nickname] mag gerust de Goldman Sachs van de wielersport worden genoemd.
En het meest onverkwikkelijke is nog wel, dat hij alle kans heeft gekregen om zijn “bekentenis” op die zo gebruikelijke wijze voor Amerikanen te gelde te maken. Dankzij The Queen of Mud, Oprah Winfrey.

Er blijft nog het een en ander te wensen over trouwens. Wat graag zou ik Hein Verbruggen, de oud-voorzitter van het UCI, aan de hoogste boom zien bungelen. Want die man is in de traditie van grote sportbestuurders als Samaranch, Blatter en meer van dat gespuis, vrijwel zeker net zo “schuldig” als zijn gewaardeerde vriend Lance.
Een andere wens is nog, dat ook Nederlandse “iconen” ontmaskerd zullen worden. Wat dat betreft heb ik het vermoeden, dat bij “Boogie met de grote witte tanden” het ook steeds dunner door de broek gaat lopen. “Boogie” was het, die destijds toen zijn ploegmaat Rasmussen uit de Tour werd gezet voor de camera’s verklaarde, dat hij het ontzettend dom vond wat hij had uitgehaald.
“Boogie” ook heeft vele malen [net als Armstrong] ontkend zich ooit aan doping te hebben gewaagd.
Het feit, dat het al geruime tijd erg stil is rond “Boogie” en hij nergens op de buis te vinden is om mee te duiden of te analyseren doet het een en ander vermoeden.

2013 wordt een opmerkelijk sportjaar. Kijk ook maar naar PSV wat zich thuis voor schut laat zetten door PEC Zwolle. Kijk naar Eric Pieters, die in de wetenschap dat protesteren tegen de scheids niet meer mag zijn woede een uitweg biedt door zijn arm tot aan zijn elleboog door een ruit te rammen.
Er staan ons opmerkelijke dingen te wachten in 2013.

MIJN HUILENDE VOETBALHART

Zo, Ajax is weer met een gehandschoende hand ditmaal door Real Madrid door de gehaktmolen gehaald. Bij al die 6 wedstrijden, die Ajax de afgelopen 2 jaar tegen Real speelde, werd bij mij het zelfde beeld opgeroepen. Een beeld uit mijn eigen actieve voetbalperiode, waarin wij als standaardelftal vaak oefenden tegen een 2e of 3e elftal. In de pupillen wonnen we ooit met 17-0 van pupillen 2; later in de junioren en senioren waren de cijfers minder opvallend, maar het verschil meestal even groot. We maakten als spelers, tegen de wil van de trainer in, dan de onderlinge afspraak wanneer en hoe we zouden scoren. Ook wisselden we regelmatig van plaats; achterhoede werd voorhoede en vice versa. Om kort te gaan: het was altijd een relaxed gebeurtenis, zo’n wedstrijd en de winnaar stond van tevoren vast. Net als bij Real – Ajax dus.

En denkend aan mijn voetbalperiode dwaalden mijn gedachten automatisch verder. Het spel toen [ik praat over de jaren 60 tm 80] was exact hetzelfde als nu. We hadden toen ook een scheidsrechter en elk elftal had zijn eigen grensrechter. En natuurlijk stond er volk langs de lijn.
In die pakweg 20 jaar, dat ik actief was, ben ik nooit uit het veld gestuurd. En het aantal waarschuwingen [gele kaarten waren er toen nog niet in het amateurvoetbal] is, eerlijk waar, op de vingers van 1 hand te tellen. Wij voetbalden gewoon, weet u wel, en we lieten de tegenstander tot op zekere mate ook lekker ballen. Geen botbreuken gehad of iets dergelijks. Nu ik er aan denk, het ergste wat mij ooit is overkomen op een voetbalveld gebeurde bij een corner van de tegenstander. Ik was verdediger en dan word je geacht je man bij corners te dekken, wat ik ook deed. En juist toen ik me weer focuste op de corner die genomen ging worden, voelde ik iets nats en kleverigs tegen mijn gezicht slaan.
Nat was ik best aan gewend op die leeftijd, maar dat kleverige, dat was nieuw voor me.
De spits van de tegenpartij, de rakker, had me verwend met een forse rochel “plat op mijn bek”. En idioot genoeg schoot ik enorm  in de lach. Dat we op dat moment al met 0-4 voor stonden en die spits blijkbaar geen ander middel meer voorhanden had om mij het moeilijk te kunnen maken zal daar ongetwijfeld alles mee te maken hebben gehad.
We hebben mekaar na de wedstrijd gewoon een poot gegeven en na de wedstrijd kreeg ik in de kantine nog een drankje van hem. Als goedmakertje, zei-ie.

Ik zei het al: zo was het in de jaren 70-80. En het spel van toen is nog steeds hetzelfde spel als nu. Dus zou het eenvoudig nog met dezelfde instelling als toen [een beter tegenstander gaf je geen doodschop, maar daar had je bewondering voor. Je kon er van leren] kunnen worden gespeeld.
Maar hoe diep is de beoefening van dat in wezen nog altijd uiterst plezierige spelletje gezonken. Met ongelooflijk trieste excessen als dit weekend, waarin een 41-jarige vader, die wekelijks met veel enthousiasme de vlag hanteerde en ongetwijfeld als iedereen fouten zal hebben gemaakt maar desondanks voor het spelletje zelf een onmisbare schakel was, door “voetballers”, die “hun gelijk wilden halen” het leven werd ontnomen.
Mijn voetbalhart huilt. Neen, niet ook omdat Ajax weer door die gehaktmolen is gehaald. Maar natuurlijk voor die vader, die grensrechter uit hobby, die één van de velen en velen was, die uit die zaterdag of zondag langs de lijn lopen met die vlag zoveel plezier moet hebben gehaald en die onmisbare schakel was waardoor op die zater- en zondagen kon worden gevoetbald.
En mijn voetbalhart huilt ook om dat voetbal zelf. Omdat die heerlijke sport, waar ik maar ook velen met mij zoveel plezier aan hebben beleefd toen dat nog als normaal werd beschouwd, het volgende slachtoffer lijkt te gaan worden van een volstrekt respectloze, zielloze en meedogenloze samenleving.
Want wie mij probeert wijs te maken dat het niet alleen die soms compleet misselijkmakende samenleving van de 21e eeuw is, die als de schuldige moet worden gezien, die keer ik vol afkeer de rug toe.

Eerder schreef ik al in een ander log over waarom ik mij t.o.v. velen bevoorrecht voel. Aan het rijtje wat ik toen opsomde kan ik een punt toevoegen. Want het is een voorrecht geweest in die jaren 70-80 te hebben kunnen voetballen.

MET DE POTEN OP TAFEL

Bij het opstaan [een beetje later dan gewoonlijk moet ik bekennen] voelde ik het al: een dag van het ultieme niets doen strekte zich voor me uit. De ontbijtschermutselingen namen ongebruikelijk veel tijd, ik vergat suiker in de thee te doen en smeerde pindakaas i.p.v. jam [wat de bedoeling was] op mijn snee.
En ik ken mezelf dusdanig goed, dat al die signalen wezen op “de poten op tafel”.
Snel wat afspraken gecanceld dus en zo snel mogelijk in de vereiste houding.

En verdomme, waar ik bang voor was openbaarde zich onmiddellijk. Over mijn voeten heen [maat 46] had ik Koefnoen klaargezet om in ieder geval lachend aan deze dag te beginnen. Maar ik was vergeten, waar ik me al eerder mateloos aan had geërgerd. Sinds kort namelijk heeft mijn provider gemeend, dat het ook wel aardig zou zijn om de “programma gemist”-programma”s  te verrijken met een reclameboodschap bij het begin. 90% van wat ik aan TV kijk komt via “programma gemist” bij mij op het scherm. Dus jullie begrijpen al: ik zit dus al enkele dagen op die nakijk-momenten tegen een aantal fucking Dove-mutsen aan te kijken. Wat me eigenlijk verplicht om door te spoelen, maar al jaren spoel ik ’s morgens niets anders door dan die forse plas, die ik in de slaapuren bij  elkaar heb gespaard. Maar goed, Koefnoen maakte me als altijd aan het lachen; men had een prachtige persiflage op Loveletters van Linda de Snol. Met Mark Rutte en Diedje Samsom als het aanstaand bruidspaar, wat op de onderlinge kennis van elkaar werd getoetst. Heel humoristisch en heel scherp ook.
Dus nadat ik effe mijn Senseootje een paar knoerten had verkocht en er een bak drinkbare koffie uit had weten te peuren gingen de benen weer omhoog en veranderde het beeld in grasgroen. AZ – RKC was de opening van de voetbalmarathon, die ik vandaag zou gaan lopen. Leuke anderhalf uur, 6 doelpunten met 3 voor elk. En dat herinnerde me weer aan Heracles – ADO van gisteravond, wat mijn stemming alleen maar beter maakte.
Het kon toch nog een dagje “dolce far niente” worden.
Maar toen begon de ellende, want de analisten van Eredivisie Live bezetten het beeldscherm. Die heren die ooit tegen een balletje trapten en in die periode allemaal de meest afgrijselijke fouten hebben gemaakt. En die heren beginnen dan tussen elke wedstrijd door en in elke rust fouten van andere spelers tot in detail te bespreken. Ze gaan wat een slechtziende zelf al zou hebben gezien en een verstandelijk gehandicapte zelf al zou hebben begrepen tot op het bot ontleden en analyseren.
En dan gebeurt met mij altijd hetzelfde: de stoom komt uit mijn oren. En dat kwam vandaag dus extra beroerd uit. Maar ik besloot vol te houden. Poten op tafel was de keus en dat hield ik zo. En in die houding, slechts onderbroken door het sloffend ophalen van een hapje van teen en een slokje van tander, onderging ik het allemaal. Groningen -Roda [niet om aan te gluren maar wel 5 goals] en VVV – PSV [6 goals], naar Willem II – PEC hoefde ik gelukkig niet te kijken.
En zo zit ik nu nog steeds met mijn poten op tafel. Me af te vragen hoe ik bij mijn telefoon kom om een bak eten te bestellen. En me mentaal voor  te bereiden op de noodzakelijke gang naar de deur, die daarna onvermijdelijk is.
En ik heb nog wat geleerd ook: want met je poten op tafel een blog schrijven, het kan!!!

LONDEN 2012

Een heel klein beetje meevoelen met de Britten doe ik nog net.  De Olympische Spelen 2012 moesten het feest worden dat er voor zou gaan zorgen, dat:
de UK als natie in de rol van grootmacht wordt herbevestigd;
Londen als “capital of the world” zal worden her- en erkend
Recessie, werkloosheid en toenemende armoe ten spijt, werd er een gigantisch bedrag uitgegeven om Peking 2008 te gaan overtreffen.
Want waar sport gelukkig voor de sporters zelf nog wel “the main object” is geldt voor organisatoren van de OS inmiddels al jaren, dat het belangrijkste target is de vorige editie qua pracht, praal en dus kosten te overtreffen.
De afgelopen jaren werd de geïnteresseerde volger van de ontwikkkelingen rond dit spektakel vele malen door bij de organisatie betrokken “stars”, hoofdzakelijk afkomstig uit de rijke Britse sportgeschiedenis met voorop de tot “hoofdbaas” gebombardeerde Sebastian Coe bijgepraat over al het moois en groots wat er in de zomer van 2012 stond te gebeuren.
En heel lang leek het allemaal ook goed te gaan. Leek, want inmiddels is nog maar een week voor de opening van de Spelen duidelijk geworden, dat er een heleboel is misgelopen.
De kaartverkoop is dermate idioot geregeld, dat er inmiddels een fors overschot aan niet verkochte exemplaren is ontstaan. Met als gevolg, dat bij diverse onderdelen de stadionbezetting onthutsend gering dreigt te worden. Kaarten voor het voetbaltoernooi worden bijvoorbeeld al deels gratis verstrekt.
De Olympische site blijkt zo laat gereed te zijn, dat al gearriveerde atleten er niet terecht kunnen en dus elders moeten worden gehuisvest.
De beveiliging van een groot deel van de evenementen werd gegund [gedachtig het principe van concurrentie,  vrije markt en dus lagere kosten] aan een bedrijf G4S. Inmiddels is gebleken, dat dit bedrijf dan wel op papier genoeg mensen heeft geronseld, die als beveiliger zouden moeten fungeren,
maar in de praktijk slechts <70% van het benodigde aantal mensen blijkt te kunnen leveren. Met grote spoed zijn inmiddels ruim 3000 Britse militairen richting Londen getransporteerd om het gat in de beveiliging op te vullen.
De kwestie G4S is inmiddels tot een schandaal uitgegroeid en het Britse parlement heeft zich er op geworpen.
En dan was er ook nog de zaak van het luchtafweergeschut, wat op woontorens in de omgeving van de Olympische site werd geplaatst zonder dat de bewoners ook maar werden ingelicht of gehoord.
We hebben het nog steeds over het organiseren van een sportevenement, laten we dat nog even benadrukken.

Met al deze “zorgen” aan het hoofd kijken de Britten ook nog eens 12x per dag omhoog naar de lucht. Nee, niet om te kijken of er al gekaapte vliegtuigen te zien zijn. Simpelweg om te zien of die voortdurende aaneenschakeling van grijze tot donkergrijze wolkenpartijen al een beetje begint te breken. Want de Britse zomer is nog een graadje beroerder dan de onze.
Een beetje compensatie geeft de gedachte dat de Olympische tennisfinale in ieder geval altijd gespeeld zal kunnen worden. Want op Wimbledon schuiven ze gewoon dat dak dicht. Wat overigens geen bescherming kan bieden tegen binnenvliegende Airbussen.
I bet ya …..half UK droomt nu al van Andy Murray in de finale. Al was het maar om alles wat mis ging en nog steeds misgaat even te kunnen vergeten.

EEN PLAAG

Zo af en toe zijn er nog van die momenten, dat er een brede smile van genoegen over mijn gezicht glijdt als het om voetbal gaat.
Gisteren begon het voetbalfeest op Eredivisie Live al om half een met de kraker Feijenoord – PSV. Heerlijke pot trouwens, maar voorafgaand daaraan waren er uiteraard “de analisten”. Die elke week met een uitdrukking van superioriteit de voetballiefhebber uitleggen wat hij minstens al 150 keer heeft horen vertellen. En waarvan je dus mag aannemen, dat we hier te maken hebben met een overbodige herhaling van oud nieuws.
Maar laat dat maar voor wat het is, want het was een ander feit, dat die brede smile op mijn gezicht bracht.
Desgevraagd verklaarden Ruud Gullit en Kenneth Perez [ja, dat waren de analisten] dat kijkend naar het programma het van de top 3 Twente zou zijn, wat weleens punten zou moeten inleveren in Utrecht. PSV en AZ zouden hun varkentje met redelijk gemak wassen, gezien “het surplus aan kwaliteit”.
Aan het eind van een bijna historisch voetbalweekend [er werd in 9 wedstrijden maar liefst 44x gescoord] was de balans:
Twente rolde Utrecht met 6-2 op
PSV was kansloos in de Kuip [2-0]
AZ werd in Heerenveen compleet overlopen [5-1].
Zonder blikken of blozen analyseerden Ruud en Kenneth vrolijk verder, de ene gemeenplaats na de andere uitbrakend. En etalagepop Umberto Tan hing voortdurend aan hun lippen.
Toen in de rust van Heerenveen – AZ [2-1] de etalagepop hen vroeg hoe zij dachten dat de 2e helft zou gaan verlopen werden weer wat blikken met cliché’s opengetrokken. U kent ze misschien wel.
“AZ staat gewoon goed” en “Hun hebben een man over op het middenveld” en “Ze zoeken veel beter de vrije man” en “De derde bal is vrijwel altijd voor hun”. Kort en goed: AZ zou zeker het vuiltje Heerenveen alsnog gaan wegwerken.
De 2e helft was nog geen 3 minuten oud of het stond 4-1 voor Heerenveen. Ik denk dat ik een nieuw record breed smilen heb neergezet. Deze wereld is vergeven van wat ik nitwits pleeg te noemen. Mensen die vanwege een of andere status alle vrijheid wordt geboden om week in week uit de grootst mogelijke onzin te verkopen . Nitwit is tegenwoordig synoniem voor analist.
Als je niks meer kunt, niet gehinderd wordt door enig talent om een behoorlijke zin in het Nederlands uit te spreken maar desondanks de indruk weet te wekken, dat je volledig overtuigd bent van je eigen kennis [intelligentie is iets heel anders] dan word je analist.
We komen ze overal tegen, het is een plaag. In de muziekwereld, in de politiek, in de leer der economie en dus ook in het voetbal.
Oeps, ik zie dat ik moet opschieten, want over een half uur komt er weer zo’n exponent van die plaag op de buis. Wouter Bos komt ons al analyserend uitleggen wat er in 2008 is gebeurd met veel van ons geld.
Ik was destijds fanatiek tegenstander van de neutronenbom, maar inmiddels ben ik wel bijna zover, dat ik hoop dat er een analistenbom komt. En laat om voorzichtig te beginnen maar een soort “analistenrot” uitbreken. Of “analistenschimmel” …. als het maar hyperbesmettelijk is.

GOEDE CRUIJFF-TIJDEN, SLECHTE van gaal-TIJDEN

Ooit was ik redelijk fanatiek voetbalsupporter. Begrijp me niet verkeerd: niet in de categorie “hooligan” maar wel in die van de echte liefhebber, die genoot van de successen van Feijenoord & Ajax [zo’n naar 2011 maatstaven “horror”-combinatie was destijds probleemloos vol te houden] en het succes van Oranje. In 1971 beleefde ik mijn vuurdoop waar het ondergedompeld worden in het echte supporterskorps betreft. Ik herinner me een treinrit naar Oostende, waarin ik fors gebouwde Amsterdammers een immense voorraad bierblikjes zag leegslurpen in een tempo, wat het voorstellingsvermogen te boven gaat. Dozenvol lege blikjes werden vervolgens uit het raam gekieperd, zodat als je uit het raam ging hangen je een echt spoor naast het treinspoor kon zien ontstaan. Vanaf Roosendaal hebben de schoonmakers het knap druk gehad. De volgende boottocht naar Dover zal ik ook nooit meer vergeten. 6 uur lang had ik met mijn reisgenoot het erg druk met bukken om rondvliegende stoelen e.d. te ontwijken. De treinrit naar Londen en de gang via de metro naar Wembley verliepen verrassend rustig.
En toen zitten in oud Wembley in afwachting van Ajax – Panathinaikos, genietend van een vlak voor je neus langs hinkelende Ruud Krol, die in het gips zat en daarom niet kon meedoen. We hadden het over Dick van Dijk, Horst Blankenburg, Wim Suurbier en uiteraard Cruijff en Keizer. De naam van Jaap van Praag of welke andere bobo viel geen moment.
Ik zal u de details van de terugreis na de 2-0 winst en de verovering van de 1e Cup met de grote oren besparen.
In 1974 toog ik met dezelfde reisgenoot naar Dortmund om daar Nederland – Zweden te bezoeken. Geweldige belevenis in een imposant stadion met daaromheen de penetrante geur van Bratwurst en bier. We hadden het over Suurbier, die de pijlsnelle linksbuiten van Zweden in bedwang moest houden, over Rep, de Kromme en bespraken uitvoerig hoe jammer het was, dat Aad Mansveld dit allemaal moest missen. Bobo’s? Ik denk dat ik destijds geen enkel idee had wie de algemeen, technisch, commercieel en weet ik allemaal veel directeur waren bij de KNVB. Wat zegt u? Die bestonden toen nog helemaal niet? Aha, vandaar dat iedere Hollander die de gang naar Dortmund maakte het alleen maar over voetbal had.
Zoals vele anderen ook overkwam nam het leven na 1974 voor mij een andere wending, waardoor voetbal meer naar de achtergrond verdween.
Maar het spelletje zelf, dat verloor vrijwel niets van zijn bekoring voor mij.
Tientallen jaren [ik denk, dat het na 1995 ophield] van met de mannen voor de buis kluiten volgden, waarbij ontelbare discussies werden gevoerd over opstellingen, kwaliteiten of juist het ontbreken daarvan van bepaalde spelers, winstkansen, gemiste kansen etc, etc. Hoe diep ik ook in mijn geheugen graaf: mij ontbreekt elke herinnering aan al of niet heftige woordenwisselingen over de rol van zo’n in het dure pak gestoken bestuurder, directeur, manager e.d. Geen woord werd daaraan gewijd.
Kan iemand mij a.u.b. uitleggen hoe het anno 2011 mogelijk is, dat:
– journaals openen met mededelingen over een nieuw aangesteld duur pak  bij een  voetbalclub?
– nieuwsrubrieken onevenredig veel tijd besteden om een kluitje nitwits, die blijkbaar niets anders te doen hebben of niets anders kunnen, volop de gelegenheid te geven hun mening, die in feite niets anders is als een verzameling gissingen, aannames, verzinsels en verdraaiingen, te ventileren over de achtergronden bij de komst van zo’n nieuw duur pak?
– kranten over elkaar heenvallen om diepteinterviews [nivo kinderbadje] en onderzoeksjournalistiek [categorie riool] over ons uit te storten?
Toen ik ooit begon met voetballen bij de pupillen van Lenig & Snel [ik voldeed aan beide kwalificaties] hadden we nog van die echte leren monsters, waarin flink wat echte lucht werd gepompt zodat een spetter richting de kruising mogelijk werd. [Er waren overigens toen ook al leiders van Katholieke huize, die wat merkwaardige neigingen vertoonden.]
De moderne voetbalsport wordt beoefend met een op wetenschappelijk onderzoek gebaseerde bal [zou Stapel daar iets mee te maken hebben gehad?], die dan ook prompt de meest merkwaardige capriolen maakt en vaak zijn eigen richting kiest, hoe vakkundig de speler het ding ook raakt met de perfecte “wreeftrap” o.i.d.
Ik denk soms: men heeft echte lucht ingeruild voor een mengsel van valse en gebakken lucht. En deze cocktail vervolgens over de hele voetbalwereld uitgegooid. En dus is Ajax niet meer onze voetbaltrots, maar een nieuwe soapserie geworden met cliffhangers en al.
Een welgemeend advies van een oude supporter richting Amsterdam: richt een sterfhuisconstructie in met een “bad bank” erbij en pleur al die dure pakken in die bad bank. Er is vast wel een sponsor van enige omvang te vinden, die jullie precies kan uitleggen hoe je dat doet
En concentreer je vervolgens op de enige “bank” die ertoe doet: de spelersbank.