Toen ik zo’n 5 jaar geleden via een gewaardeerde mede-muziekliefhebber een aantal in The O2 Arena in Londen gemaakte audio-opnamen in mijn bezit kreeg was ik als een kind zo blij. Nog maar een paar dagen geleden was het, dat de in veler ogen grootste band uit de geschiedenis van de rock voor een eenmalig reunie-concert bij elkaar was gekomen. De gelegenheid was het brengen van een eerbetoon aan de grote man achter het Atlantic-platenlabel Ahmet Ertegun.
Led Zeppelin herrees voor één keer uit zijn as. Het was slechts weinigen gegeven om dat concert te kunnen bijwonen. Vandaar dat ik een [klein] luchtsprongetje maakte toen mij die audio-opnamen werden toegespeeld. Van LedZep bestaan namelijk niet zoveel liveopnames, die van de gewenste kwaliteit zijn. Wat er is valt grotendeels in de bootleg-categorie, waardoor ze meer collectorsitems zijn dan draaibare concertweergaven.
Jimmy Page, Robert Plant en John Paul Jones, aangevuld met de in vele grote bands acterende Jason Bonham. die de plaats van zijn reeds in 1980 overleden vader John innam, deden voor één keer nog hun trucje.
De eerlijkheid gebiedt me te zeggen, dat de audio-opnames na één keer beluisteren in het collectorsitem archief verdwenen. Want wat ik hoorde was een enorme bak herrie, die in alles aan die al gememoreerde bootlegs deed denken. Teleurstelling alom alhier, te meer omdat niets er op wees, dat het concert van december 2007 ooit op de plaat, laat staan op DVD zou verschijnen.
Maar 5 jaar na datum kon ik [zij het moeizamer als destijds] weer een luchtsprong maken. Want onder de titel Celebration Day is inmiddels zowel een 2CD als een DVD verschenen.
De afgelopen dagen heb ik me daar op geworpen en laat ik jullie verzekeren:
ik heb er hoofdschuddend naar zitten kijken en luisteren. Ik kon oren noch ogen geloven, zo formidabel goed is het allemaal.
Allereerst werd mij niet voor de eerste keer duidelijk, dat LedZep live nooit, maar dan ook nooit sec moet worden beluisterd. Zien en horen tegelijk is wat mij betreft de enige manier om de ongelooflijke kwaliteit van die mannen te kunnen vangen en beleven. Het is dat de verweerde koppen van Plant en Page [Jones is beter geconserveerd] je anders vertellen, want anders zou je je terug wanen in de topjaren van de Zep. Plant’s stem is formidabel, Page’s gitaarspel ongelooflijk. Misschien zijn beide heren zelfs wel beter dan ooit. Jason Bonham [Dreamtheater, Black Country Communion] is ongetwijfeld een nog beter drummer dan zijn vader al was. En Jones excelleert op de bas en keyboards.
Alle grote songs komen langs [met wat mij betreft Dazed and confused, No Quarter, Stairway to heaven en Kashmir als absolute hoogtepunten] en de mannen spaarden zichzelf geen moment. Nooit wordt er op de automatische piloot gedraaid. Plant haalt alle zo bekende en beruchte uithalen moeiteloos, Page soleert in een moordend tempo waar dat nodig is.
Het is moeilijk te beschrijven welk gevoel mij beving al kijkend en luisterend naar de enige grootmacht van de [hard]rock. Zonder te willen overdrijven kan ik zeggen, dat hoewel geen trip to Memory Lane er sprake was van een herbeleving. In het besef, dat de jaren 70 wel degelijk met een enorme stap werden getransfomeerd naar 2012.
En enigszins tot mijn eigen verbazing bleek ik die transformatie moeiteloos aan te kunnen.
Het samenvloeien van 2 zo enorm van elkaar verschillende periodes bleek zowaar mogelijk. Althans voor ruim 2 uur, dat het concert duurt.
Celebration Day is een document, bijna een relikwie van de 70-er jaren. Tijdgenoten zijn dan ook feitelijk aan zichzelf verplicht dit document het hunne te maken.
Ik wil best helpen om tot dat besluit te komen door jullie een beetje op weg te helpen.
De aankomende dagen. te beginnen met vandaag, is op de CatchRadio-site wat te bekijken en beluisteren. Beeld- en geluidskwaliteit voldoen aan de strenge normen, dus wat let jullie.
En volgende stap is dan even simpel als voor de hand liggend, lijkt mij.
RadaRoligy 