Met het album ‘Animals” achter de rug en klassieker/meesterwerk “The Wall” op komst vond Gilmour in 1978 een gaatje om zijn eerste soloproject op plaat uit te brengen. Het album “Gilmour” heb ik vanaf het begin herkend als een soort statement van 1/4 van het collectief Pink Floyd. Op het album hoor je de David Gilmour van Pink Floyd, de man met de aangename vocalen en de zo herkenbare gitaarlicks. Geen ruimte voor experimenten op “Gilmour”, gewoon lekkere muziek met het geluid wat David zo eigen was geworden.
En duidelijk wordt ook, waarom het duo Roger Waters/David Gilmour t/m the Wall ondanks soms vergaande meningsverschillen muzikaal en dus qua composities zo prima bij elkaar paste. Werd Waters algemeen als een hypochonder beschouwd met een bijtend cynische kijk op de wereld en de plek van de mensheid daarin, Gilmour straalde dat weliswaar veel minder uit maar liet in zijn songs ook het nodige doorklinken. Als lid van PF hield je je niet bezig met het schrijven over “an old old oak tree”, waar je “a yellow ribbon” aan vastbindt of het stromen van de “Yellow river”. Laat staan over de kalmte na een storm, die in realiteit nooit gaat liggen. Gilmour had met zijn collega bandleden Umma gumma, Meddle, Obscured by clouds, Dark side of the moon, Wish your were here en het al genoemde Animals in zijn bagage. En het wekt nauwelijks verbazing, dat dit doorklonk op zijn soloalbum. “There’s no way out of here” is daar een voorbeeld van. En vanaf zijn eerste soloalbum maakte David er een gewoonte van om als afsluiter een werkje op te nemen [net als 6 jaar later op About Face] om over na te denken. Wat in 1978 nog gewoon van muziekkopers mocht worden verwacht. Het handelt om het “benauwende” “I can’t breathe anymore”, waarvan ik deze liveopname vond. En weer is het laatste deel van de song groots. Net als het eerste deel overigens, maar dan anders 🙂
I can’t breathe anymore
I can’t breathe anymore
Why that is I’m not sure
I’ve got my feet on the ground
In fact I’m flat on the floor
My direction is lost
I should pause to take stock
It’s a new one on me
To even dream that you’re free
It’s a tale without an end
But the end is there for all to see
And if the end weren’t so real
Coming around and ‘round again on me
I guess it’s all about my pride
I want to be there if it kills
But with or without God on my side
I know that I really will
RadaRoligy 
Er schijnen bijzonder veel selfies te zijn gemaakt, die laatste avond van Pinkpop.
– ik en de bliksem
– ik verzuip in mijn kapotte poncho
– ik wil Metallica
– ik en een tak die me net mist
– ik en dat lekkere wijf, wat er ineens niet zo lekker meer uitziet
– ik met m’n doorgelopen mascara en ingezakte hanenkam
– ik wil Bolletje
staan in de top 10, die 3FM heeft gepeild. “ik en Giel” staat niet bij de eerste 100 😛
😀 😀 😀
Het is niks,, dat je die doorklik clipjes van Gilmour/Pink Floyd aantikt, maar voor je het weet zit je een uur lang naar de meest waanzinnige muziek te kijken en luisteren. Ik was net nogal geschrokken van dat Belgische skelet op Pinkpop, wat het zo goed doet bij alles onder de 14 en boven de 40 van “female Holland” [inderdaad Stroompie] , en had dus weer even genoeg van die kwijl van een Giel Geil. Gilmour kwam dus als geroepen. [Wel jammer dat Gieltje niet last heeft gehad van een plaatselijke blikseminslag. Het zou zo’n mooi afscheid zijn geweest: een dun rookspiraaltje op de plek, waar de man stond die Nederland zoveel “moois” schonk. Maar we blijven hopen.:P
Moeten jullie ook zo lachen om die Gerrit Hiemstra en Marco Verhoef? Ze hebben het weer geflikt 😀
Ik heb zo gelachen … I can hardly breathe anymore 😉
Maar wie weet heeft de nacht nog iets in petto, want ik zie allerlei rare kleurtjes in de lucht. Als ik zwavel begin te ruiken weet ik genoeg.
Die rare kleurtjes…… dat noemen ze de zonsondergang, Leon 😛 Maar heb ik het niet ooit gezegd: nooit in Kaatsheuvel gaan wonen 😉
Als ik zie wat ze in Landsgraaf over zich heen hebben gekregen kun je dat gerust ‘adembenemend’ noemen. De Randstad zat weer eens aan de goede kant van de buienroute 🙂
Het niet bestaan in de virtuele wereld is niet alleen prima, maar het betekend vooral rust omdat je verlost bent van allerlei imbeciele ringtones die te pas en te onpas hun signaal afgeven als een of andere gek weer eens wat ergens heeft geplaatst waardoor mijn telefoon slechts een signaal geeft als ik daadwerkelijk word gebeld.
Overigens weer een prachtige song van King David!! en een overheerlijke sneer naar Dawn, Christie en die schoenenverkoopster uit Almelo en haar wormvormig aanhangsel met hoed.
Het enige wat mij interesseert m.b.t. Pinkpop is Metallica. En gezien code okergeel zou juist dat weleens kunnen weggeblazen en/of gehageld worden 🙂 Nog meer mooie kiekjes voor FB.
Maar goed, wij hebben David 😛
Zowel deze als die in het vorige log heb ik nog nooit eerder gehoord. En daar ben ik best een beetje van in de war. Ik dacht, dat ik alles van de heren t/m jaren 80 wel had meegekregen. Niet dus 🙂 Ongewild moest ik aan Pinkpop denken of liever de paar beelden, die ik mee heb gekregen.
Zie zo’n Gilmour met zijn gelegenheidsband zonder poespas een heerlijke partij wegrocken in die laatste 3 minuten en vergelijk dat met de springende apen, die ik gisteren over het podium zag razen zonder dat ik echt heb kunnen vaststellen welke muziek ze maakten 🙂
Maar heb je niet gezien waar het gros van de bezoekers voor lijkt te zijn gekomen, O. ? Nog maar een paar jaar geleden gingen de armen in een H-groet omhoog om de verbondenheid met een band of popzanger uit te beelden. Al niet echt een smakelijk gezicht. 🙂 Maar nu gaan de armen van vrijwel alle leeftijden omhoog met daaraan bevestigd het onvermijdelijke schermpje en men klikt zich de krampen. Maakt niet uit wat er op het podium staat en welk geluid het maakt, geklikt moet er worden. Want Facebook e.d. moeten worden gevuld. Volgens mij is de tijd niet ver meer weg, dat men alleen nog gelooft dat je bestaat als een plaatje op FB of Instagram e.d. van je staat, liefst naast een BN’er. 🙂
Heb ik al gezegd, dat ik Gilmour prima de luxe vind, RadaR? Zo niet, dan bij deze. 🙂
Ach, weet je, P. , van kinderen kan ik het best nog begrijpen. Want daarvan ligt de toekomst in een Facebookwereld. Maar als ik dikbuikige opa’s mee zie doen, dan moet ik heel erg zuchten. Niet omdat ze de muziek goed vinden [of althans de schijn ophouden].. Maar hun gedrag is soms stuitend. en dat allemaal om er bij te willen horen, God mag weten waarom.
PS: ik zie trouwens uit het zuiden wolken naderen. Straks niet vergeten om het anker uit te gooien 🙂 Code okergeel hoor ik langskomen.
It’s a tale without an end
But the end is there for all to see
Dit zei Gilmour er al in 1978 over, Sjaantje
@p.:
Volgens mij is de tijd niet ver meer weg, dat men alleen nog gelooft dat je bestaat als een plaatje op FB of Instagram e.d. van je staat, liefst naast een BN’er.
Daarom is niet zelden prima om de indruk te laten ontstaan, dat je weleens niet zou kunnen bestaan. Heeft mij in ieder geval een heleboel gezeik e.d gescheeld. 🙂