DE STRATEGIE VAN DE OMGEKEERDE LEUGEN

Het lijkt niet anders dan verbijsterend hoe Jetta Klijnsma elke keer weer met de gebruikelijke zalf in haar stem en de al net zo gebruikelijke opgeruimdheid komt vertellen, dat “men er uit is” en “dat ze hard aan het werk gaat om het nodige op papier te krijgen”.
Ga maar na: het elke keer dat ik ze zie flinke jeuk bij mij veroorzakende “tenenkrommende trio” van Rutte’s favoriete oppositiepartijen heeft de afgelopen tijd zoveel geschrapt, veranderd en doorgescheurd, dat Klijnsma’s plannen inmiddels van de plakband aan elkaar zitten. Maar Klijnsma blijft een blijheid uitstralen, die voor de objectieve toeschouwer merkwaardig aandoet.

Dat toneelspel van Klijnsma [want dat is het], daar zijn vrij eenvoudig 2 verklaringen voor te geven.
1. We hebben een staaltje te zien gekregen van wat men in het politieke bedrijf “de strategie van de omgekeerde leugen” noemt.
U en ik kennen heel goed de strategie van de rechtstreekse leugen. Ontworpen voor landelijke verkiezingstijd. Daarin wordt er onverholen op los gelogen om de kiezers over de streep te trekken. 2012, Rutte, Samsom zijn de drie steekwoorden, die verdere toelichting bijna overbodig maken. De rechtstreekse leugen is niets anders dan kiezers hele mooie beloften doen, waarvan men al weet dat ze nooit bewaarheid zullen worden.
Dan die “omgekeerde leugen” , uitstekend geschikt om als regerende partij een goede indruk bij de inmiddels weer lijdende burger geworden kiezer te maken. Toepasbaar bij lokale en andere niet-parlementaire verkiezingen, zoals de Europese.
Bij  “de omgekeerde leugen” kiest men ervoor juist niet mooie beloftes te doen, maar het tegengestelde: een doemverhaal ophangen.[Denk maar aan 2005, die mooie periode van dat referendum over de Europese Grondwet, waarin mannen als Laurens Jan Brinckhorst en Jan-Hein Donner ons verwenden met verhalen over lichten die definitief zouden uitgaan en oorlogen, die zeker zouden uitbreken. Alleen ziektes als de Groene Pest en een ongeneeslijke vorm van kalknagels ontbrak er nog aan.] Zoals dus bij de oorspronkelijke plannen van Klijnsma aan de orde was. Weloverwogen rekent men erop, dat zo’n doemverhaal de nodige onrust zal veroorzaken. Waarna regeringspartijen + in dit geval de “gedogers” stapje voor stapje en met een scherp oog op de eigen kiezerspopulatie de plannen gaan ontdoen van bewust geschapen ballast en uiteindelijk overblijft wat bij aanvang al de bedoeling was.
Het klinkt allemaal omslachtig, maar onderschat niet de betekenis van een dergelijk spel en de winst die er mee kan worden behaald.
Elk van de betrokken partijen kan immers met een stalen gezicht de burger vertellen, dat men hard gevochten heeft om de “te harde maatregelen van tafel te krijgen” en daar aantoonbaar in is geslaagd. En er zijn nu eenmaal altijd hordes kiezers, die maar al te graag niet alleen in de rechtstreekse leugen trappen, maar dat even hartstochtelijk ook doen bij de omgekeerde leugen.
PvdA en VVD lijken ineens iets minder a-sociaal, EU66, CU en SGP zijn ineens partijen, die echt iets voor die arme burger lijken te doen. Tel uit je winst.
2. Die 2e verklaring kan kort zijn. Wie de inhoud van het aangepaste pakket plannen van Klijnsma doorloopt kan niet om de conclusie heen, dat er nog steeds sprake is van een ingrijpende wijziging van de Bijstandswet. Een ingrijpende wijziging, waar veel mensen het nodige van gaan merken.
Klijnsma heeft via de al omschreven omweg van de omgekeerde leugen gewoon haar doel bereikt. En wellicht lacht ze in haar rimpelige vuistje in de wetenschap, dat er burgers zijn die heel tevreden zijn. Zoals schapen die vrolijk blatend het slachthuis binnen rennen. Zoals soldaten, die uit volle borst zingend naar het front vertrekken.