Als afsluiting van deze enerverende [whoeaaaa] januarimaand heb ik voor jullie smulpapen part 2 van het beloofde Earringblokje. Hoewel er inmiddels wat onzekerheid is gerezen over de exacte releasedatum en de uitlatingen van de heer Hay over de titel van het nieuwe album her en der wat opgetrokken wenkbrauwen veroorzaakten [ zeg nu zelf: “Tits & Ass”, dat kan toch eigenlijk niet :)] zet ik mijn voornemen om een Earring-serietje neer te zetten maar gewoon door.
Ik kondigde al aan, dat het om footage gaat van een concert uit 1975, wat de Earring gaf in Winterland [hoe toepasselijk!] in San Francisco. De 1e clip van dat concert is al net zo bijzonder als de volgende die ik nog in petto heb. De Earring speelt een song, die oorspronkelijk op het album Golden Earring/Wall of Dolls uit 1970 werd opgenomen.
Toen RadaR Love in Amerika een huge hit aan het worden was en de roep om een album steeds sterker werd besloot de Earring om het voorhanden album Moontan [1 in Nederland en inmiddels internationaal geroemd als een must have progressive rock album] een facelift te geven. De track Suzy Lunacy verdween van het album en daarvoor in de plaats kwam het uit 1970 stammende en live hoog gewaardeerde Big Tree Blue Sea.
En die track heb ik live voor jullie in de aanbieding. Let vooral op heer Hay, die geInspireerd door Jethro Tull’s Ian Anderson compleet uit zijn blokfluit gaat. En ik ga elke keer als ik dit hoor probleemloos met hem mee.
RadaRoligy 
Schiet toch eens een beetje op met deel 3, joh! 😀
RadaR,
Bedankt, weer wat geleerd. Trouwens staat Just Kike Vince Taylor ook niet op de amerikaanse versie van Moontan. Dit in verband met de tekst, net zoals de hoes ook niet kon in de USA.
Je hebt volkomen gelijk, John. 🙂
Dankzij anna [wat een schatje is dat toch!] was ik net op tijd om Barry een spetterende solo-versie van When the lady smiles te zien weggeven.
Daarna dacht ik, dat hij zijn stiekeme hobby “dwergwerpen” ging openbaren. Maar er bleek geluid uit die dwerg te kunnen komen.
Ik heb zo het donkerbruine vermoeden, dat George, Rinus en Cesar zich een stuip hebben gelachen toen ze Barry met die dwerg op de buhne zagen staan. Barry heeft [we hoeven ons niet te schamen om dat toe te geven] altijd al wat “hoerigs” over zich gehad, dus wekt het nauwelijks verbazing dat hij nu muzikaal copuleerde met die dwerg. 😛
hihi, zag je bij de eerste tonen die smurf interactie met het publiek zoeken door stupide met zijn armen beginnen te zwaaien? baggy maakte dr acuut een einde aan door hem weg te duwen hahahaha 😀 je had dat gezicht van smurf moeten zien hahahhaaa
Je moet het me maar niet kwalijk nemen, anna, maar ik wil die beelden zo snel mogelijk van mijn harde schijf wissen. Me er zo expliciet aan herinneren helpt daar niet echt bij. 🙂
Ik dacht dat ik naar een muzikaal intermezzo in Toy Story 4 zat te kijken, Leon. 😀
Ik heb ook met grote ogen zitten kijken …… de nationale knuffeldwerg zingt Going to the run …. het moest bij wet verboden worden!!!!
Wij hadden wat eerder ingeschakeld en pikten daardoor ook nog het interview met Barry mee, waarin hij gewoontegetrouw heerlijk onbeschofte dingen zei. In dit geval over de “volendamse stal”, die natuurlijk overal rondglibberde in dat Ahoy. “Ik dacht altijd dat het “Dikke Simon” was, maar het blijken er 2 twee te zijn .. Nick & Simon”. Wij kwamen niet meer bij!
Ik denk, Arno, dat het allemaal te maken heeft met een soort “deja-vu”-gevoel van Barry. Je moet namelijk niet vergeten, dat de Earring[s] in hun popperiode hadden af te rekenen met een andere plaag uit dat palingdorp: The Cats. Barry moet gedacht hebben “die bagger is onuitroeibaar!”.
Ja, dat krijg je uiteraard als je 50 jaar in de business zit. Dan gaat de geschiedenis zich herhalen. Wat dat betreft zou het mooi zijn als het Tits&Ass-album de tijden van Moontan doen herleven, nietwaar?
[ Times where when….Times were when ……Times were wheeeeeeeeehehehehen. :P]
Lol …the one and only Piet Veerman in de bocht. 😛
Ik vond heer Hay er niet alleen prima uitzien, maar ook prima klinken. Geloof het of niet, maar bij het verschijnen van de knuffeldwerg kon ik echt mijn lachen niet houden. Niet netjes, maar ja …… het was sterker als ikzelf. 😀
Let vooral op heer Hay, die geInspireerd door Jethro Tull’s Ian Anderson compleet uit zijn blokfluit gaat. Andersom zullen jullie waarschijnlijk bedoelen.
Net zoals Mick Fleetwood het drumjasje van Cesar heeft geimiteerd.
John,
ik herken in jou een kenner en als ik het goed inschat een die-hard Earring fan. Dus is je opmerking in dit gezelschap hoogst welkom.
Zelfs al is-ie, waarschijnlijk vooral ingegeven door het Earringbloed wat ook door jouw aders stroomt, niet accuraat.
Ian Anderson deed zijn meest spraakmakende blokfluit-trucjes al vanaf 1968, toen de Earring[s] nog in de Dong-dong-diki-digi-dong fase zaten. 🙂 Maar het is zeker geen diskwalificatie van heer Hay, wanneer hij zich door Anderson liet inspireren. Verre van dat zelfs.
En laat ik het nog maar eens hardop zeggen: Nederland heeft sinds eind jaren 60 nog steeds geen beter “stage-animal” voortgebracht dan onze heer Hay.
Hallo Radar,
Volgens mij was Hay de eerste met de fluitsolo in combinatie het een quadrifolische geluidinstallatie, maar dat hoor je op een PC niet meer. Mocht het anders zijn, hoor ik dat graag
Verder leuk stukje
Johnny
Aha, je voegt een nieuw element toe: quadrofonie! Ik heb eerlijk gezegd geen idee of Jethro Tull ooit met een quadrofonische installatie heeft gewerkt. Maar los daarvan: mijn verwijzing via Barry Hay naar Ian Anderson is er ook meer op gestoeld, dat Anderson in de al genoemde jaren 68 e.v. een van de weinige frontmen van een grote band was, die het probleemloos aandurfde om een sterk op de blokfluit gerichte sequence on stage te doen.
Hay’s performance in de clip doet daar heel sterk aan denken en getuigt van net zoveel moed [en kunde].
Overigens, met de term “quadrofonisch” deed je bij mij een prettige herinnering opborrelen, waarvoor dank. Het geval wil nl., dat ik beginjaren 70 [71 of 72] aanwezig was bij het concert wat de Earring in de Voorburgse Vliegermolen Sporthal gaf. En dat was één van de eerste keren, dat de Earring die quadrofonische installatie gebruikte [in ieder geval de 1e keer dat ik ze er mee hoorde spelen]. Tot de dag van vandaag staat me bij hoe fantastisch “She flies on strange wings” toen klonk.
vanavond op tv3 hay bij vriendenvanamstel
smit doet ook mee, mss doen ze wel een gezamelijk optreden haha 😛
Kijk nou toch…….komt die anna uit haar holletje gekropen om dit speciaal aan ons te melden! 🙂
Mooi toch, hè ….. die sociale media, vind je niet Jurgen? 😛
ja goed he, tis er NU op, snel kijken 🙂
Heb jij eigenlijk de Nederlandse of Amerikaanse versie van Moontan? Of is dat een domme vraag omdat je ze natuurlijk allebei hebt?
En nu we het toch over Moontan hebben: daar staan nog 2 hele goeie lange tracks op [naast RadaR Love natuurlijk]. Komen Are you receiving me en Vanilla Queen ook nog aan de beurt?
Nee. ik heb niet beide persingen. Wel heb ik de Moontan LP in de kast staan pronken + de Moontan-CD, waarop Big Tree Blue Sea dus ontbreekt.
Wel iets anders bijzonders zijn de tapes van de Earring in de Powerplant Studio’s, waar ze het album Switch [opnieuw] opnamen. Met ook al een ietwat gewijzigde tracklist als het origineel, wat in Europa werd uitgebracht.
Het verwarrende voor mij was destijds, dat tussen die opnamen in Powerplant ook een recording van Big Tree Blue Sea zit. De opnamen zijn nogal demo-achtig, maar desondanks als collector’s item bijzonder
Ik had eigenijk wel een log verwacht over de jongens van de rating-industrie?
Niet dat de Golden Earring me stoort of zo, maar wil weleens weten wat jouw gevolgtrekkingen zijn n.a.v. Tegenlicht van gisteravond. Ik zit dus in de “wachtstand”.
Er wordt in alle rust aan gewerkt, Paul. Ik ben zo vrij aan te nemen, dat een aantal mensen mijn advies om te kijken hebben opgevolgd en dus hun eigen conclusie ook kunnen trekken. Maar er zijn zeker een paar zaken belicht, die het vermelden waard zijn. En dus ga ik daar voor zorgen.
Kijk en luister jij intussen nog wat naar Golden Earring. 😀
“Tits & Ass” wie kan het schelen? Deze muziek heeft ballen en dat is waar het om gaat! 🙂
Dat zeg jij nou wel, Jeanette, maar stel je nu eens voor, dat de hoes een beeldende voorstelling wordt van de titel van het album. Dan moet het er wel een beetje appetijtelijk uitzien natuurlijk. 😀
“Tits & Ass” van bijv. het Sapje verkoopt voor geen meter!
Dat moet je niet zeggen, Leon. Er zijn ongetwijfeld mensen te vinden, die van klein, kittig en zachte “G” gecharmeerd zijn. Hoewel, of de heren van Earring dat zullen zijn …..
De vraag is natuurlijk of Jolanda ook PIP-implantaten heeft. Want volgens onze gastheer zou dat de bepalende factor zijn geweest om Tits in de albumtitel op te nemen. De “ass” van Sapje is niks bijzonders, beetje groot en breed vergeleken bij de rest van haar lichaam.
Dit is progressive rock van het zuiverste water. Ik ben je elke keer als me meeneemt naar die jaren 70 [toch de periode waarin progrock groot succes had] weer dankbaar. Want wat muziek anno nu betreft kom ik wat progrock niet verder dan een groep als Black Mountain [Tyrant, geweldig nummer in de T888 :)].
En zoals de anderen ook al aangaven: daar staat geen prutbandje uit de polder op de buhne, maar een grote band. Het was weer smullen!
Er staat wel wat op die buhne! Bewondering voor de manier waarop dat Haagse bandje daar in San Francisco toch maar acteert. Wat mij meteen ook opvalt is, dat de kwaliteit van liveopnames door de jaren heen toch wel enorm is verbeterd. Dankzij technische hulpmiddelen. Dit klinkt gewoon nog “bare”, zoals ik het persoonlijk het liefst heb. Barry’s persiflage van Ian Anderson mag er heel best zijn, wat mij betreft.
O. heeft volledig gelijk natuurlijk, dat dit soort lang uitgesponnen songs eerder een zeldzaamheid zijn geworden. Beetje logisch wel, want zouden bands dat nog steeds doen [de vraag is of 95% van de huidige bands het uberhaupt zou kunnen] dan gaat het publiek na 2 minuten al zitten sms’n of een spelletje doen op de mobifoon.
De nog levende grote bands trekken zich geen reet aan van die korte concentratieboog bij de hedendaagse concertbezoeker. Men weigert voor jukebox te spelen en zo hoort het ook. Hoewel, ik realiseer me dat een band als U2 daar wel naar begint te tenderen.
Het volkse vermaak daarentegen [Toppers, Sick & Nimon, de eerstvolgende dekhengst van Anouk, Meeuwis] zijn levende jukeboxes, die het publiek de polonaise geven, waar ze naar snakken.
Je vergeet Borsato! 😛
Correctie: ik sla Borsato expres over, want dat is geen volksvermaak meer, dat is volksdrama. 😛
Tits & Ass als titel? Barry Hay moet dronken zijn geweest toen hij dat zei.
Of zou hij ineens geïnspireerd zijn geraakt door het hol van Anouk?????
Blijft de vraag waar dan die “tits” vandaan komen.
Botervette clip weer, RadaR. En op een sublieme manier door Optimist beschreven. Stille waters …. 😀
Ik ga wel zo even op die Three Degrees zoeken, want dat moet iets speciaals zijn. Anders zou je ze niet noemen toch?
Wellicht is het je niet opgevallen, Jurgen, maar de laatste tijd zijn “PIP-implantaten” nogal in het nieuws. En heer Hay is nog erg bij de tijd, dus het zou kunnen …..
Je hebt gelijk, RadaR, en bnet dus scherper als ik. 🙂 Die tits natuurlijk!
uh… bent
What a way to start the day!!!!
Barry op een fluittrip, George met zijn voortreffelijke gitaarlicks, Robert-Jan Stips die zijn moog mishandelt en de beste bass-drumsectie uit de jaren 70!
Dit heb ik jaaaaaaaaren niet meer gehoord en deze herkennismaking is superb. Grote band, hele grote band die Golden Earring van je. 😀
You blew me off my socks, O. 😀
Ik ben altijd al een aanhanger geweest van de stelling, dat praten/schrijven over muziek deuren doet opengaan, die anders gesloten zouden blijven. Voorzover het gaat om [met alle respect] veteranen. Bij de generatie onder pakweg 45 werkt dat niet, maar dat zijn ook kinderen uit de disco-generatie [that’s where it all went wrong :)]. En wie wil anno 2012 nog worden herinnerd aan Staying alive van de Bee Gees, Funky town van Lips Inc. of The first the last my everything van Barry White? [Voor The Three Degrees maak ik graag een uitzondering :)]
Met veel plezier je reactie gelezen ennuh …. een wederhelft, die Tull-kenner is; ik zou er maar trots op zijn. 😀
Dit roept onverwacht [e] herinneringen bij mij op. Je kent me als iemand, die zich qua muziek redelijk op de vlakte houdt. En dat doe ik, omdat ik al te lang echte voeling met muziek uit de hoek waar jij ons regelmatig op trakteert ben kwijtgeraakt. Maar hier wordt toch een snaar geraakt. Niet zozeer door Golden Earring, maar meer door het soort nummer wat ze uitvoeren. Dit soort lange nummers, waarin ruim plaats is voor individuele bandleden om zich uit te leven waren in de 70-ties usance. Als Hay anno nu op de buhne zo’n 5 minuten blokfluitsolo zou spelen is de kans groot, dat het publiek gaat zitten gapen. Tenzij er op de achtergrond een videoclip wordt gedraaid met aansprekende beelden [u begrijpt wel wat ik bedoel :)]
Ik heb eens in ons geheugen zitten graven en kwam verrassend snel voor mezelf met groepen als Yes en Roxy Music op de proppen [ik zie de verbazing op je gezicht bijna :D] Die zagen wij in de 70-ties in Ahoy optreden en met enige hulp van de wederhelft en wat gegoogle kwamen nummers als Yours is no disgrace [Yes] en The bogus man [Roxy Music] bovendrijven. En jouw verwijzing naar ene Ian Anderson en Jethro Tull deed manlief direct opveren. Hij stootte voor mij minder bekende klanken uit als Aqualung en Minstrels at the Gallery [?] en toen “lang” viel zag ik hem de strijd met zijn geheugen aangaan. En je had zijn gezicht moeten zien toen hij “Thick as a brick” produceerde.
Je merkt dat we deze keer echt ons best heb gedaan! En daaraan veel plezier beleefden.
Die nummers van Yes en Roxy Music waren op de plaat al flink aan de maat, maar live deden de heren er nog een schepje bovenop. En wij vonden ze fantastisch. En het leuke is, dat er over praten resp. schrijven ook een deurtje in het geheugen heeft opengezet naar hoe ze klonken.
Hoe gedateerd dit clipje van jouw vrienden voor de meer jeugdige luisteraar ook mag lijken dit Big Tree Blue Sea staat wel symbool voor wat in die periode de standaard was, toch? En daarom is dat clipje ook voor ons volledig de moeite van het bekijken waard geweest. Dus dank!